Przyimki wtórne w języku polskim (aspekt diachroniczny).

Abstract

Podział zasobu leksykalnego na tzw. autosemantika i synsemantika, którego dokonano na początku XX wieku, wytyczył niejako nowe kierunki badań nad elementami języka. Za wyrazy samoznaczące (autosemantika) uznano wyrazy, które posiadają samodzielne znaczenie leksykalne i mogą funkcjonować w zdaniu niezależnie, jako jego człony. Natomiast za wyróżnione w tej klasyfikacji znaki współznaczące (synsemantika) przyjęto uważać elementy językowe, które same przez się pełnego znaczenia nie mają, otrzymując je dopiero w zespoleniu z wyrazami autonomicznymi, których funkcję semantyczną (również składniową) modyfikują. Do synsemantików zaliczono głównie morfemy słowotwórcze i fleksyjne, a także przyimki, spójniki, partykuły itp. Rozróżnienie to zapoczątkowało ożywioną międzynarodową dyskusję dotyczącą zastosowania tych ostatnich, ich semantyki czy roli w wypowiedzeniu, dyskusję pogłębianą i poszerzaną na każdym kolejnym szczeblu rozwoju myśli lingwistycznej.